Ojcostwo

Nie wiem właściwie czemu akurat teraz dotarła do mnie ta odpowiedzialność jako ojca. Od czterech lat jestem tatą ale przyjmowałem to bezrefleksyjne – mam dzieci to muszę spełniać pewne obowiązki, spoczywa na mnie odpowiedzialność za to nowe życie. I tyle. Ostatni dotarło to do mnie jakoś „bardziej”. Jak ważna jest moja rola i jak wiele można „spieprzyć”, kiedy się jej nie wypełnia z dostatecznym zaangażowaniem. I radością.

Życie przynosi różne problemy – w pracy, w życiu politycznym, gospodarczym, które dotykają nas mniej lub bardziej. Jednak zetknięcie z dzieckiem to natychmiastowe odwrócenie priorytetów. Dziękuję Bogu, że nie powoduje to u mnie niechęci ale radość. Uwielbiam spędzać czas ze Szkodnikami. Młodszy absorbuje obecnością – ładuje się na kolaa i upomina się bez słów o „bujanie”. Robimy więc jazdę na koniu, którym jest moja noga:

„Jedzie Pan

Kapitan

Sługa za nim

Ze śniadaniem

Patataj, patataj, patataj”

Starszy upomina się – „tato, kiedy będziemy kleić dinołałra”? I siadamy, i kleimy, i jest świat w naszej rodzinie. A poza nią go nie ma.

Dotychczas, dzięki wykonywanej pracy, miałem i tak sporo czasu dla Szkodników – ferie, wakacje etc. Ale, w większości, była to obecność bierna – spacery, wyjazdy, zabawy w domu – obserwowałem, ale rzadko się angażowałem, tak świetnie obaj sobie radzą sami.

Teraz jest inaczej, nagłą zmiana – chcę jak najbardziej angażować się w kontakt ze Szkodnikami. Chcę nauczyć moich synów odpowiedzialności i samodzielności, męstwa i podejmowania decyzji. To przewartościowuje świat – nienachalnie, nie męczy, przeciwnie – napełnia radością.

Pewnie, ze czasem tęsknię za spacerami z żoną, wyjściami do kina, kiedy się chce, wyjściem do restauracji… I, im Szkodniki starsze, tym częściej to robimy – w końcu Dziadkowie też są od czegoś. Kiedy jednak wieczorem patrzę na ich sen, nie oddałbym tych chwil za żaden koncert i żadne danie w restauracji.

Ojcostwo – to jest to!