Miejsce dzieci w kościele (tym pisanym małą literą)

Ponieważ jestem szczęśliwym ojcem dwóch małych Szkodników (4 lata i 1 rok) zacząłem się zastanawiać nad miejscem dzieci w kościele. Właśnie tym, pisanym małą literą. Otóż tak się składa, że moi synowie należą do, tak zwanych, „dzieci żywych”, co skutkuje tym, ze nie potrafią spokojnie usiedzieć zbyt długo w jednym miejscu. Niby nic nadzwyczajnego, ale pojawia się problem podczas niedzielnych mszy świętych. Mnie, choć przez wiele lat byłem ministrantem, nigdy dzieci w kościele nie przeszkadzały, wyłączając te, którym rodzice pozwalali biegać po całym kościele, i reagowali dopiero, kiedy malec wchodził do prezbiterium; natomiast dzieci płaczące, gaworzące etc. nie stanowiły dla mnie problemu. Teraz, kiedy sam jestem ojcem i całą rodziną chodzimy do kościoła, zauważam niechęć, ze strony innych wiernych. Jak wspomniałem Szkodniki, są dość żywe, wiedząc o tym stajemy z żoną z tyłu kościoła, a ostatnio nawet w kruchcie kościoła. Starszy, coraz więcej rozumie, nadal jednak jest dzieckiem i nie usiedzi, a tym bardziej nie ustoi w miejscu – pozwalamy więc mu chodzić w pobliżu nas – ważne, żeby nie biegał i nie hałasował. Młodszy, tez już nie chce siedzieć w wózku dlatego go wypuszczamy, a on sobie chodzi koło nas i od czasu do czasu – jak to dziecko – coś zagaworzy, czy krzyknie. Spotyka się to z niechętnymi spojrzeniami innych uczestników mszy, a czasem z bardziej stanowczymi reakcjami. Nam (mojej żonie i mnie) zachowanie synów nie przeszkadza w przeżyciu Eucharystii, pracujemy także, aby – na razie starszy – zrozumiał powagę miejsca, ale jest to proces powolny. Dlaczego o tym piszę? Otóż mam wątpliwości co robić i chcę zwrócić też uwagę innych na ten problem. Jakie są wyjścia z sytuacji? Widzę następujące:

1. Chodzić do kościoła bez dzieci.
2. Chodzić na msze dziecięce.
3. Znaleźć kościół, gdzie są „kaplice dla dzieci”.

Ale każde z tych rozwiązań ma więcej minusów niż plusów.

1. Wymagałoby to zaangażowania kogoś do opieki nad dziećmi, w czasie mszy, lub chodzenia do kościoła na różne godziny. Zatraca się w ten sposób wymiar rodzinny niedzielnej Eucharystii. Dlaczego też pozbawiać dzieci łask płynących z mszy świętej? Kolejny problem – kiedy będzie moment, aby dzieci zabierać ze sobą? Jak – nie bywając na mszy – mają się one nauczyć zachowania podczas pobytu w kościele? A przecież dzieci „kopiują” swoich rodziców, obserwując ich – muszą mieć na to szansę i czas.
2. Jako „trads” jestem przeciwnikiem infantylizacji Najświętszej Ofiary, jaką są tzw. msze dziecięce. Dlaczego też mamy siebie (rodziców) pozbawić „normalnej” mszy i „normalnego kazania” przez kilka lat, aż dzieci dorosną? Dlaczego mamy przyzwyczajać synów do nienormalnych zachowań podczas Eucharystii (szoł zamiast kazania, uproszczone, często niezatwierdzone, modlitwy etc.).
3. Czasem niektórzy proboszczowie tworzą kaplice, w których dzieci, oddzielone od rodziców, przeczekują mszę pod opieką katechetów czy dziewczyn z oaz itepe. Na pierwszy rzut oka pomysł wydaje się dobry – wszyscy idziemy do kościoła, dzieci nie przeszkadzają. Ale… w dzisiejszym świecie, kiedy autorytet rodziny i rodziców jest podważany, kiedy rodzice coraz mniej czasu spędzają ze swoimi dziećmi, takie rozwiązanie wydaje się być wpisywaniem się w niszczenie więzów rodzinnych – znów, wspomniany już, brak rodzinnego wymiaru mszy świętej niedzielnej. Rodzicom odbiera się, w pewnym stopniu, wpływ na formację religijną dziecka. A przecież to właśnie mama i tata, są podstawowymi, pierwszymi i najważniejszymi nauczycielami. Dlaczego więc, nawet instytucje Kościoła, włączają się proces rozbijania rodziny?

Nie widzę więc rozwiązania tego problemu. A może tylko wydaje mi się, ze ten problem istnieje? Może to nie ja powinienem go rozważać, ale Ci, którym dzieci w kościele przeszkadzają. Nie wiem i dlatego dzielę się tym z czytelnikami – może ktoś coś podpowie.